Birde yine geçen gece,3 gece önce sanırım, yine Topikle uyurken yanyana, enteresan bişi yaşadım. Uykuyla uyanıklık arasındaydım zaten butun gece. Yatağı yumruklarken buldum kendimi. İlk yumrugumu hissettim ama ikinci yumrukla tamamen açıldı bilincim ve gözlerim.Sırtüstü kalakaldım. Ağlayarak uyandığım yada daha mutlu zamanlarımda kendi kahkahalarım tarafından uyandırıldığım çok olmuştu ama hiç böle bişi yaşamamıştım. Korktum geceden, korktum kendimden, korktum hatırlayamadığım rüyamdan.
Sırtüstü tavana bakıp hareket bile edemeden, kendime gelmeye çalışırken gerisi geldi hikayenin.
Topik uzattı elini, omzuma koydu. Sonra konuşmaya başladı;
'Sakin ol firste,herşey geçecek, atlatacağız bu günleri. Yapamazsak yapamayız.Ucunda ölüm yok.Bu kadar uğraşıyoruz, hırpalama kendini.Olduğu kadar.'
Bunları söylerken sesi berraktı.Ne yeni uyanmış gibi, ne uykuya dalıyor gibi. Bildiğimiz günlük konuşmalardan birini yapıyordu sanki.Yataga vurduğum darbelerin etkisiyle onuda uyandırmış olduğumu düşündüm ilk başta.O konuşurken ben dönüp ona bakmadım, çünkü hareket yeteneğimi tam kazanmamıştım daha. Ayrıca gözlerimde biriken yaşları farketsin de istememiştim. Sonra sustu, elimi hala omzunda olan elinin üstüne koydum. Kafamı ona doğru çevirdiğimde gözlerinin kapalı ve ağır uykuda olduğunu farkettim. Nitekim sonra arkasını dönüp fosur fosur uyumaya devam etti. Sonra bende uyumuşum.
Kızlardan önce çıktım geldim okula, onlar daha geç geldiler. Olayı anlattığımda Topik kesinlikle hatırlamıyordu. Aylo ise;
'Ben sana diyim sana gelmişler kızım' dedi.
Öyle gelip giden şeylere inanmam ben.
Ama yinede kelimenin tam anlamıyla aslında, gelmişler bana.
Aman gelen gelir, giden gider. Ben bile çok sıkıldım hayatımdan hem.
Neyse, benim uyumam lazım, uyuyup uyanmamam lazım. Kim gelirse gelsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder