Tam yazacaktım

Yazmaya başladım demin. Satırlar akıp gitti, çoğaldıkça çoğaldılar. Sonra neden bilmiyorum 'CTRL+A' ve delete. Yazı mı olmadı yoksa olmayan ben miydim, bilmiyorum. Hem ben o yazdıklarımı aslında söylemiş oldum da siz okuyamadınız. Kısmet.

Fikrim geldi benim. Bir kitap fikri. Öyle blogta yazdıklarım çok önemliymiş gibi onları kitap haline getirmek değil de, üniversite hayatımı anlatan bir kitap. Sanırım ki, öyle bir kitap yazsam, kimse okumaz. Olsun ama ben yazdıklarımı söylemiş olurum en azından. Önemliymiş gibi. Peh demek istedim tam bu noktada. Peh!

Kimseyi suçlamaya gerek yok. Hem ben devamlı cevresindekileri suçlayan insanları hiç sevmem. 'Büyüyün arkadasım biraz, büyüyünde hatalarınızın sonuçlarına katlanmayı öğrenin, yada benden uzak durun.' Ben bir hata yaptım. Hata yaptığımı asla gizlemedim. Beni zorladılar demedim. Ben onları sadece bana inanmadıkları, ve hatamı düzeltmeme yardım etmedikleri için suçladım. Aile dediğin koruyup kollayacaksa önce inanacak sana. Eğer bir insan 2 sene boyunca aynı şeyi söylüyorsa ve sen inatla duymuyorsan, inanmıyorsan, o insan seni suçlar arkadaş. Aklının her köşesiyle seni suçlar ama kalbinin her zerresiyle susturur cümlelerini, yüzlemez seni.

Mezun olduğum zaman oturup sadece WoW, WarHammer gibi oyunlar oynamayı hayal ediyorum en az 3 ay boyunca. Öyle kutlama falan yapmaya gerek yok. Kep atmak bile istemiyorum hatta. İstediler diye devam ettim, ama bi kere daha mutlu olsunlar diye atmayacağım o kepi.

Ama belli mi olur? Belki oyun oynamak yerine oturup kitap yazarım. Sonra üzülürler diye her sayfasını yırtarım. Ben yinede yazmış olurum da kimse okumamış olur.

Olsun zaten ben tam da başka şeyler yazacaktım.