Bana uyacak bir marilyn monroe resmi yok! Yettiği kadar


15 Şubat 2011 Salı

Kendini Tanımayan

Pembe gözlüklerim vardı benim
Ruhumda ise karanlık
Güneş kadar parlak takılarım oldu hep
Altımda bir erkek pantalonu
Gömleğimin düğmelerini hiç iliklemedim
Küçüktüm ben, tanıyamazdım daha kendimi
Oysaki saçıma taktığım çiçeklerim vardı
Sessizdim ben içe kapanıklardan
Konuşunca kimsenin susturamadığı
Ya da ağlarken
Pembe gözlükler hiç kurumadı
Hem Dünya'yada hiç pembe bakmadım
Kendini tanımayan
Kandırabilir mi masallarla ruhunu?
Rüyalarım vardı
Yeteri kadar gördüğümde gerçekleşen
Küçüktüm, tanımazdım
Kendini tanımayan
Aradığını bulabilir mi?
Küçüktüm ya, bilmezdim insanları
Herkes benim gibi sanırdım
Bir yanı Güneş kadar parlak
Bir yanı Ay kadar buğulu
Geri kalan Gece kadar karanlık
Oysaki ben hiç rol yapmadım
Oyunlar oynanan bir sahnede
Çıplak kaldım
Herkes bana bakarken
Ben hiç utanmadım kendim olmaktan
Dünya adaletsizdi, yaşadığım korunaklı hayatta
Ve maskelerim oldu bir çok
Beyaz tenimi gizleyen
Herkesden iyi tanıdım maskelerimi
Çevremde olan rolleri hiç yadırgamadım
Ama kendime de yakıştıramadım
Oynamaktansa gizlenmekti beni, ben yapan
Pembe gözlüklerim vardı benim
Ruhumda ise karanlık
Güneş kadar parlak takılarım oldu hep
Altımda bir erkek pantalonu
Gömleğimin düğmelerini hiç iliklemedim

5 yorum:

deeptone dedi ki...

ah çok duyarlı çok insancıl.
büyümek deniyor işte buna.
pembe baka baka ruhunda pembeleşsin tekrar zaman içinde.
:)

(herkes benim gibi sanırdım) olacaktı.

FiRSTe dedi ki...

:) teşekkür ettim
yanlış yazmışım hemen düzelttim :)

Hero of Darkroom dedi ki...

altında bir erkek pantalonu,
Gömleğimin düğmelerini hiç iliklemedim...

Sen gönlünün düğmelerini hiç ilikleme , ve altında seni dahada güçlendiren pantalonun olsun hep...

Çıplaklık iyidir, ne oldugumuzu reddeddince ne oluyorsa , yada saklayınca bişeylerin altına :|

deeptone dedi ki...

ödülün var bende.

FiRSTe dedi ki...

gördüm gördüm hemen yorumumu da yaptım burdanda tesekkur ederim tekrardan