Sigara,Duman,Aşk

İlham perim yok benim, ya da vardı bir aralar terketti beni. Belki de ben onu bıraktım. Son zamanlarda ilham kaynağım yaktığım sigaram. Sigarama taktım bu aralar. Ondan ilham alınca pek bir melankolik oluyor yazdıklarım. Bazen çıkan dumanını izlemek için yakıorum sadece. Dumanın süzülüşü pek bir melankolik.

Dramatik aynı zamanda, dağılıyor çünkü ne kadar güzel dans ediyor olsada havayla. Bir kaç saniyede yaşıyor o duman hayatını. Çözünüyor gidiyor. Kokusu kalıyor. İz bırakmıyor. Bir sızı sadece burnun direğinde. Rahatsız ediyor. Dramatik çünkü bıraktığı izi bile kimse sevmiyor. Kim severki duman kokan bir odada uyumayı?
Aynı zamanda ironik. Ne kadar hoşunuza gitse de onu içinize çekmek, öldürüyor sizi. Yavaş yavaş intaharınız oluyor. Sigara, duman gibi. Duman, aşk gibi. Duman kokusunu sevmiyor kimse, ondan geriye kalan tek şey olmasına rağmen ve kimse sevmiyor aşkın ardından gelen o dayanılmaz acıyı. Elimizde kalan sadece o acı olsa bile.

Aşkta yaşarken güzel, bakarken güzel. İçinize çektiğinizde, eninde sonunda intaharınız oluyor. Bitince acı veriyor. Tıpkı bir sigaranın sizi öldüreceği gibi öldürüyor. Yavaş yavaş, sinsi sinsi. Farketmiyorsunuz. 'Bir kereden bir şey olmaz' diyorsunuz önce. Biterken yaralıyor sizi en derininizden. Onun bıraktığı izleri de sevmiyorsunuz. O koku sizi nasıl rahatsız ediyorsa, kayıplarınız da o kadar rahatsız ediyor sizi. Sonra yokmuş gibi davranıyorsunuz o izler. Hiç yaşanmamış. Ama hastalıklı bir insan gibi sürdürüyorsunuz hayatınızı o izlerin gölgesinde. Ciğerleriniz biraz daha kararmış.
Sonra yeniden doğuyor umut içinizde. 'İlkinde ölmedim, bana bir şey olmaz' diyorsunuz. 2. sigaranızı da yakıyorsunuz. Artık geri dönüş yok diye. Eski izlere, yenileri katılıyor. Kalp deneme tahtası, çizikler içinde. Ciğerlerinize oksijen girmez olmuş. Gizli gizli, sizi sona yaklaştırıyor bu ikisi kolkola girip.

Yavaş yavaş ölüyorsunuz o dumanı seyrederken, yavaş yavaş intahar ediyorsunuz birini sınırsızca severken.