Bana uyacak bir marilyn monroe resmi yok! Yettiği kadar


26 Ocak 2011 Çarşamba

Bitmişim

Geldiğim günden beridir (20.01.2011 perşembe) evden çıkmayan bir ben yarattım kendime. Hasta oluşum buna vesile olmuş olabilir fakat hasta olmasamda evden pek çıkasım yoktu zaten. Dün gece çıktım bir arkadaşın evine gittik toplaşıp kızlarla. İyi oldu çok güldük çok eğlendik. O planda olmasa bir 5 gün daha evde otururdum.

Hiç bir şey yapmak istemiyorum. Yazı yazmak istemiyorum, okumak istemiyorum, makyaj yapmak istemiyorum, makyajı silmek hiç istemiyorum, saçlarıma fön çekmek istemiyorum, kimseyle konuşmak iletişim kurmak istemiyorum, uyumak istemiyorum, dizi izlemek istemiyorum, annemin odama girip beni taciz etmesini hiç istemiyorum,banyo yapmak istemiyorum,bilgisayarı açmak istemiyorum, telefonla konuşmak istemiyorum, herhangi bir şekilde dışarı çıkıp arkadaşlarımla buluşmak istemiyorum, sinemaya gitmek istemiyorum, içmek istemiyorum, sarhoş olmak istemiyorum, hiç bir şey istemiyorum. Ve bütün bu isteksizliklerimle o kadar mutlu bir beraberliğim var ki, şikayet etmek bile istemiyorum.

Tribindeydim!

Şimdi yine evdeyim, isteksizliğim bir derece azalmış durumda. Bir de keşke annemin beni darlaması azalsa. Hiç konuşmuyormuşum kendisiyle. Hayır sanki biz evde böle 15 kişi yaşıyoruz, hepsiyle 24 saat muhabbet edip dedikodu yapıorum bi tek onla konuşmuyorum. Telefonla bile konuşmuyorum kimseyle. Bi rahat ver anne ama konuşasım yok işte. Cırcır böceği gibi devamlı mırıl mırıl bişiler söyluo, devamlı bi sorular sorular. Bi de o sorular asla asla asla asla bitmiyor. 'Yarın ne yapıcaksın?' dan başlayan bir soru maratonunun 'Arkadaşının sevgilisinin kuzeninin sevgilisi ne iş yapıyorki?' kıvamına geldiğine şahit oldum ben. O sorulara izin versem, yine öyle olacak. Gücüm yok. Dışarda ne kadar şen sakrak, salak neşeli isem, evde bir okadar sessiz, tepkisiz bir insan oluyorum. Ailemi sevmediğimden yada huzursuz olduğumdan değil. Sadece öyle olmaya ihtiyacım var, güç topluyorum dışarıya. Ev benim alanım. Hiç bir şey yapmadan sadece durarak huzur bulduğum tek yer. Sessizliğimi bozmasa ne güzel olacak.

Yani ben bitmişim de ağlayanım yok, ama cırcır böceklerim hep benimle gibi bir durum.

2 yorum:

Geronimo dedi ki...

Bu anlattıklarının hepsini yaşadım sanırım bir çok kez ama geçiyor merak etme.
Aslında iyi de geliyo bi bakıma, sen sadece en az hasarla atlatmaya çalıs derim.
Bide bunların dışında kusma belirtileride vardı bende doktora gittim anti depresan veriyimmi dedi yok saol dedim:)
Bugün haberlerde gördüm o ilaçlar aşık ediyormuş insanı alsamıydım ne :D

deeptone dedi ki...

ya olur öyle hepimize.
günlerce eve kapanırız.
yaşamak bile zor gelir.
istemek bile istemeyiz.

annenle zormuş işin.
odandan az çıkarsın bari.
:)