Bazen istediklerini duyamaz insan. İstediklerini duyamamak umutsuzlastirir. Oyle olunca durup dusuneceksin uzun uzun. Geri cekileceksin belkide hayattan. İstediklerini yapamamak kadar zor gelecek, istediklerini duyamamak. Uyuyamayacaksin yine yeniden. Paranoyak olacaksin. Paranayok olunca duracaksin. Kendi benligini hatirlamaya calisacaksin. Hatirlayamazsan eger, ondan once kim oldugun gercegini kaybedeceksin. Bu vasifsizlastiracak seni. Elini kolunu baglayacak. İplerde onun elinde olacak. Ama bir an gelecek, oyle bir an gelecekki istemediklerini duymaktan darlanacaksin. En guclu oldugun an, o an olacak. O anla karsilasmak istemeyeceksin ama asla, cunku bileceksinki o an yasanirsa geri donusu olamayacak. Yuregin bir kere kapatti mi kendini, bir daha acmayacak, gostermeyecek icindekileri. Guzel bir gelecek icin cabalamaktan vazgececeksin o anda. Tipki hayata yenildiginde devam ettigin gibi devam edeceksin sende kah gulerek kah isyan ederek. Ama asla aglamayacaksin tekrardan, asla inmeyeceksin kurdugun cumlelerin derinliklerine. Yuzeyde kalacaksin onunla. Yuzeyde yetecek hersey. Icinde bir bosluk olusacak. Iste o bosluk olusursa bir yerlerde bir yanlis olmus olacak. Bu seferde yurek bulamamis olacak esini. Bosuna kandirmaya calisma kendini.
Ama korkma yinede. Belkide bir gun susturdugun dusuncelerinin karsiligini alir gibi olacaksin. Daha o kadarda umutsuz degilsin hem. Korkma onunla yada onsuz, belkide bulacaksin bir gun aradigini ve buldugunda doya doya sinirsizca yasayacaksin.
- Posted using BlogPress from my iPhone
