Ne yazacagimi bilmeden basliyorum bu yaziya. Demin cümleler vardi aklimda,anlamsiz kelimelerden olusan, büyük anlamlar tasiyan cümleler. Unuttum simdi hepsini. Belkide o kadar da anlamli degillerdir.
Bazilari içinden geldigi gibi davranir askta. Hep kaybedenler, içinden geldigi gibi davrananlardir oysaki. Kimse kazanamaz sevdigini oyunlar oynamadan. Kalabaliga gerek yok, birden fazla insan olan yerde olacak bu taktikler. Hayatin degismez kurali. Kabul etmiyorum ben bunu. Kabul etmedikçe kaybediyorum. Kayiplarim kazanç oluyor zaman zaman. Tecrübe diyorum bunlara. Insan hatalarindan ders alir. Ben almiyorum. Her tekrarladigim ayni hatadan yeni bir seyler ögreniyorum. Yada ögrendigimi saniyorum. Bu yalanla basa çikiyorum kayiplarimla. Diger yalanlarin yaninda küçük kaliyor bu kandirmaca. Bu yalanla, kendi içimde büyüdügümü sandigim her an, insanlarin gözünde küçülüyorum. Pek umursamiyorum artik. Karakterimin daha oturmamis oldugu dönemlerde umursardim. Simdi büyüdüm sanirim. Korkutmuyor insanlarin gözlerindeki bakislar artik. Ne istedigimi biliyorum insanlardan ya da hayattan. Bazilari gıptayla bakiyorlar bana. Hiç bir yorum sarsamaz beni saniyorlar. Güçlü oldugumu düsünüyor hayata daha genis pencereden bakabilenler. Bazilari ise anlamiyor. Anlamayanlara üzülüyorum içten içe, benim kadar cesaretli olamadiklari için. Bir gün herkes benim gibi olacak saniyorum. Bir gün herkes anlayacak. Ama olmayacak. Bazilari hep küçük kalacak. Bazilari hep dar pencerelerden bakacak hayata. BAzilari hiç büyümeyecek. Gelip geçecekler ama gelip geçtiklerini bile farketmeyecekler. Simdi üzüldügümden belki daha az üzülecegim o zaman onlara. Ve gittikçe umursamaz olacagim. Büyümelerine bile yardim etmeyecegim. Aslinda yasadiklari o hayatta güzel ve de kolay..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder