Bir haller oluyor yine bana. Bir sıkıntı, bir çok stres. Hiç bitmiyor. Uyanmak istemiyorum rüyalarımdan. Öyle güzel rüyalar falan da degil üstelik. Kabus gibi bir çoğu. Kimi zaman aglıyorum ya da delicesine kaçıyorum beni kovalayan sorumluluklarımdan. Bilinçaltıma sığınmak istersen, bilinçaltım bile bana düşman.
Öyle her zaman göründüğüm kadar neşeli bir insan değilim ben. Kahkalarım öyle şen değil eskiden olduğu gibi. Konuştuğum kadar da boş değilim hem zaten. Arkadaşlarla muhabbetteyken bile neler düşünmekteyim oysaki. Ne kadar yorulmaktayım.
HAni insanların içinde devam etmek için yaşam gücü vardır ya, işte bende o kalmadı gibi. Eksiye dayandı.
1 yıl uyumak, uyandıgımda ise bütün her şeyin hallolmuş olduğunu görmek istiyorum.
O zamanda babamın bir lafı çınlıyor kulaklarımda.
' NO PAIN; NO GAIN.'
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder