Bazen, bazi insanlar için varolmayan degerlere inanmak, varolanlara inanmaktan daha kolay gelir. Dogmalara inanmak için sorgulama gerekmez. Herkesin huzur buldugu dogmalarin dogusundaki neden, insanlarin içinde olan boslugu doldurma ihtiyacidir. O sebep, çaresiz kalindiginda, daha öte bir varliga yakaristaki rahatlamadir.
Bazi insanlar, seçim yapmak zorunda kaldiklarinda ve karar veremediklerinde, tercih etme kabiliyetsizliklerinin sonucunu kadere baglarlar. Aslinda kaderlerini kendilerinin yazmakta oldugunu, hatalarinin sadece kendi yanlis seçimlerinden dolayi kaynaklandigi kabul etmek en zorudur. O yüzden, ters giden her seyi kader diyerek kabullenmek, aslinda vasifsizligin semboludur.
Bazi insanlar, yasadigimiz bu Dünyadan daha iyi bir yer olduguna inanmak isterler. Burda elde edemediklerini, oraya gidince sahip olacaklarini düsünerek geçirirler hayatlarini. Bu düsünce, insani savastan kaçmaya tesfik eder sadece. Istediklerini bu Dünyada elde etmek adina atilmasi gereken o adimlar hiç bir zaman atilmaz böylece.Sevdikleri birini kaybedince, daha iyi bir yere gitti diyerek avuturlar kendilerini. Aslinda ölümden öte köy yoktur hiç bir canli için. Gidecegimiz bir yerde yoktur aslinda. Ölüm düsüncesiyle, yokolusla basa çikmanin zorlugundan dogmustur bu düsünce. Çünkü insanoglu egosu, bir gun tamamen yokolacagini yediremez kendisine.
Asil mesele sorgulamadan inanmak degildir aslinda. Asil mesele sorgulayip, ortadaki mantiksizligi görüp, yine de inanmayi basarabilmektir. Içindeki inanma ihtiyacini kucaklayip, dogmalarin arkasina saklanmadan yola devam edebilmektir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder